Lucianus Sophista / Dialogi Mortuorum 3
Texto em prosa, baseado na edição de McLeod, 1961; nessa edição, o diálogo é o terceiro da série. Dialeto: comum (gr.
ΚΡΟΙΣΟΣ
Οὐ φέρομεν, ὦ
Πλούτων,
Μένιππον
τουτονὶ τὸν
κύνα
παροικοῦντα·
ὥστε ἢ ἐκεῖνόν
ποι
κατάστησον ἢ
ἡμεῖς
μετοικήσομεν
εἰς ἕτερον
τόπον. Τί δ' ὑμᾶς δεινὸν
ἐργάζεται
ὁμόνεκρος ὤν;Κρ. Ἐπειδὰν ἡμειῖς
οἰμώζωμεν καὶ
στένωμεν
ἐκείνων
μεμνημένοι τῶν
ἄνω, Μίδας μὲν
οὑτοςὶ τοῦ
χρυσίου,
Σαρδανάπαλλος
δὲ τῆς πολλῆς
τρυφῆς, ἐγὼ δὲ
Κροῖσος τῶν
θησαυρῶν,
ἐπιγελαῖ καὶ
ἐξονειδίζει
ἀνδράποδα καὶ
καθάρματα ἡμᾶς
ἀποκαλῶν,
ἐνίοτε δὲ καὶ
ἄιδων
ἐπιταράττει ἡμῶν
τὰς οἰμωγάς, καὶ
ὅλως λυπηρός
ἐστιν.Πλ. Τί ταῦτά φασιν, ὦ Μένιππε; Ἀληθῆ, ὦ Πλούτων·
μισῶ γὰρ αὐτοὺς
ἀγεννεῖς καὶ
ὀλεθρίους
ὄντας, οἷς οὐκ
ἀπέχρησεν
βιῶναι κακῶς,
ἀλλὰ καὶ
ἀποθανόντες
ἔτι μέμνηνται καὶ
περιέχονται
τῶν ἄνω· χαίρω
τοιγαροῦν ἀνιῶν
αὐτούς.Πλ. Ἀλλ' οὐ χρή·
λυποῦνται γὰρ
οὐ μικρῶν
στερόμενοι.Με. Καὶ
σὺ μωραίνεις, ὦ
Πλούτων,
ὁμόψηφος ὢν τοῖς
τούτων
στεναγμοῖς;
Πλ. Οὐδαμῶς, ἀλλ'
οὐκ ἂν ἐθέλοιμι
στασιάζειν
ὑμᾶς.
Με.
[2] Καὶ μήν, ὦ
κάκιστοι
Λυδῶν καὶ
Φρυγῶν καὶ
Ἀσσυρίων, οὕτω
γινώσκετε ὡς
οὐδὲ
παυσομένου
μου· ἔνθα γὰρ ἂν
ἴητε,
ἀκολουθήσω
ἀνιῶν καὶ καταίδων
καὶ
καταγελῶν.
Κρ. Ταῦτα οὐχ ὕβρις;Με. Οὔκ, ἀλλ' ἐκεῖνα
ὕβρις ἦν, ἃ ὑμεῖς
ἐποιεῖτε,
προσκυνεῖσθαι
ἀξιοῦντες καὶ
ἐλευθέροις
ἀνδράσιν
ἐντρυφῶντες
καὶ τοῦ
θανάτου
παράπαν οὐ
μνημονεύοντες·
τοιγαροῦν
οἰμώξεσθε
πάντων ἐκείνων
ἀφηιρημένοι.
Κρ. Πολλῶν γε, ὦ
θεοί, καὶ
μεγάλων
κτημάτων.
Ὅσου μὲν ἐγὼ χρυσοῦ. Ὅσης δὲ ἐγὼ τρυφῆς.Με. Εὖ γε, οὕτω
ποιεῖτε·
ὀδύρεσθε μὲν
ὑμεῖς, ἐγὼ δὲ τὸ
γνῶθι σαυτὸν
πολλάκις
συνείρων
ἐπαίσομαι ὑμῖν·
πρέποι γὰρ ἂν ταῖς
τοιαύταις
οἰμωγαῖς
ἐπαιδόμενον.