Theocritus Poeta Bucolicus / Idyllia 3.1-14

ΚΩΜΟΣ

Κωμάσδω ποτὶ τὰν Ἁμαρυλλίδα, ταὶ δέ μοι αἶγες
βόσκονται κατ'ὄρος, καὶ ὁ Τίτυρος αὐτὰς ἐλαύνει.
Τίτυρ', ἐμὶν τὸ καλὸν πεγιλημένε, βόσκε τάς αἶγας,
καὶ ποτὶ τὰν κράναν ἄγε, Τίτυρε, καὶ τὸν ἐνόρχαν,
τὸν λιβυκὸν κνάκωνα, φυλάσσεο μή τυ κορύψηι.

Ὦ χαρίεσς' Ἀμαρυλλί, τί μ' οὐκέτι τοῦτο κατ' ἄντρον
παρκύπτοισα καλεῖς, τὸν ἐρωτύλον; Ἦ ῥά με μισεῖς;
η ῥά γε τοι σιμὸς καταφαίνομαι ἐγγύθεν ἦμεν,
νύμπα, καὶ προγένειος; Ἀπάγξασθαί με ποησεῖς.
Ἠνίδε τοι δέκα μᾶλα φέρω· τηνῶθε καθεῖλον
ὦ μ' ἐκέλευ καθελεῖν τυ· καὶ αὔριον ἄλλα τοι οἰσῶ.
Θᾶσαι μὰν θυμαλγὲς ἐμὸν ἄχος. Αἴθε γενοίμαν
ἁ βουβεῦσα μέλισσα καὶ ἐς τεὸν ἄντρον ἱκοίμαν,
τὸν κισσὸν διαδὺς καὶ τὰν πτέριν ἇι τυ πυκάσδηι.